Story
De Marathon van Berlijn van Rowdy
5 oktober 2022 •
3 min leestijd
Berlijn, 25 september 2022, 09:15
Ik sta aan de start van de Berlijn marathon. Eindelijk is het zover na alle maanden voorbereiding. De zenuwen lopen nu toch wel op. Het weer is goed. Met 12-15 graden iets te warm naar mijn zin, maar er staat geen wind en het is iets bewolkt. Er gaat een luid applaus rond als Eliud Kipchoge wordt aangekondigd. Hij zou later de marathon in een nieuw wereldrecord winnen.
Mijn doel is – net als de vorige keren – om een sub 3 marathon te lopen. Na het startschot zoek ik daarom ook snel de pacer met de 3:00 vlag op. Dit keer loopt iedereen erg vlak bij elkaar. Ik word een paar keer bijna pootje gehaakt en besluit daarom iets voor de groep te gaan lopen.
Halverwege zit ik nog op schema. Vanaf het begin had ik het gevoel dat m’n bovenbenen toch weer last gingen krijgen van de blessure die me al een paar keer heeft genekt in de marathon. Maar alles gaat nog ok en ik kom keurig op 1:29:38 door.
Gestaag gaat het sneller, alhoewel ik toch bewust en onbewust wacht totdat ik weer last krijg van mijn blessure. Dat moment komt niet.
Daarna besluit om m’n eigen tempo te gaan lopen. Gestaag gaat het sneller, alhoewel ik toch bewust en onbewust wacht totdat ik weer last krijg van mijn blessure. Dat moment komt niet. Wel gaan de bovenbenen steeds meer pijn doen, vooral vanaf 38km wordt het erg lastig. Hierdoor durf ik niet alles uit de kast te trekken, bang dat het op het laatste moment toch fout gaat.
Maar de bovenbenen houden het vol en ik geloof steeds meer dat ik het ga halen. Als ik de laatste hoek omdraai zie ik de Brandenburger Tor met daarachter de finish.
De klok staat stil op 2:57:08.
Ruim onder de 3 uur en een verbetering van m’n PR uit 2016 met bijna 9 minuten!
Helaas lag de weg ernaar toe vol met verschillende blessures, waar ik lang mee bezig ben geweest.
Na diverse therapeuten, ben ik uiteindelijk bij Frans terecht gekomen. Hij heeft een plan opgesteld om van de blessures af te komen. Met zijn kennis en creativiteit komt hij met een veelzijdig oefenprogramma, soms in combinatie met dry-needling. De laatste zal nooit m’n favoriet worden! Hoewel AmstelFysio voor mij 30 kilometer weg is, heb ik toch zoveel vertrouwen in de aanpak dat ik er mee door ben blijven gaan.
Omdat alleen de blessures verhelpen niet voldoende was om mijn doel te halen, heeft Frans me in contact gebracht met TrainingTweaks, waar Matthijs en Young me hebben begeleid en een trainingsprogramma hebben opgesteld die past bij mijn belastbaarheid.
Via Frans ben ik ook bij Myrthe van Podotherapie Beld terecht gekomen. Zij heeft me geholpen met het aanmeten van de juiste zolen en het behandelen van beperkingen die ik had in m’n voeten en enkels.
Ik had een doel.
De inspanning die ik daarvoor heb moeten doen was groot. Maar wat het me geleerd heeft is dat met geloof in je mogelijkheden en het juiste team om je heen, doelen toch haalbaar kunnen zijn. Zelfs op je 52e.
Delen